Naslov
“Inconfusa e indivisa”. Un approccio antropologico alla cooperazione della Beata Vergine Maria alla salvezza
(“Unconfused and Undivided”. The Anthropological Approach to the Cooperation of Blessed Virgin Mary in Salvation)

Autori
Vulić, Boris

Vrsta, podvrsta i kategorija rada
Ocjenski radovi, doktorska disertacija

Fakultet
Teološki fakultet

Mjesto
Rim, Italija

Datum
29.04

Godina
2013

Stranica
452

Mentor
Tenace, Michelina

Ključne riječi
suradnja u spasenju; teološka antropologija; mariologija
(salvific cooperation; theological anthropology; mariology)

Sažetak
Lo scopo della nostra tesi è di collocare la cooperazione salvifica della Beata Vergine Maria nell’ampio contesto dell’antropologia teologica. Con ciò intendiamo effettuare un ulteriore approfondimento in chiave antropologica dello stesso ruolo della Madre di Dio e verificare che la cooperazione di Maria è, dicendolo con il linguaggio del Concilio di Calcedonia, inconfusa e indivisa con l’opera salvifica di Dio e con l’unica mediazione salvifica di Gesù Cristo. L’oggetto della nostra ricerca è, quindi, studiare che cosa si possa dire – e anche che cosa non si possa dire – sulla cooperazione di Maria alla salvezza a partire dal considerare la cooperazione della creatura salvata alla salvezza (una visione della cooperazione di Maria in chiave antropologica). E viceversa, vedere anche in quale modo questo discorso possa arricchire la teologia della cooperazione salvifica dell’uomo salvato (una visione della cooperazione della creatura salvata in chiave mariologica). L’originalità di questo lavoro si trova in un approccio antropologico alla cooperazione della Beata Vergine Maria alla salvezza, cioè in una visione integrata che deriva dal nostro modo di impostare insieme l’antropologia teologica e la mariologia e di leggere reciprocamente la cooperazione salvifica da parte dell’umanità salvata e la cooperazione da parte della Madre di Dio.

Izvorni jezik
Ita

Znanstvena područja
Teologija

Napomena
U doktorskoj se disertaciji razvija antropološki pristup spasenjskoj suradnji Blažene Djevice Marije, istražujući što se može – ali i što se ne može – tvrditi o Marijinoj suradnji polazeći od šireg konteksta teološke antropologije u svjetlu sjedinjenoga i nepomiješanog odnosa Božjeg spasenjskog djela i ljudskog suradničkog doprinosa. I dok neki aktualni pokreti u Crkvi traže žurno dogmatiziranje suradnje Blažene Djevice Marije u spasenju, ovakav pristup temelji se na činjenici da Papinska međunarodna marijanska akademija ukazuje kako je za to potrebno daljnje produbljivanje Marijine uloge i marijanskih naslova u trinitarnoj, ekleziološkoj i antropološkoj perspektivi. Rad se ponajviše oslanja na djela španjolskog teologa L. F. Ladarije i talijanskog mariologa S. De Fioresa. Bitno mjesto u radu zauzimaju i ekumenska dostignuća u obrađenim pitanjima. Disertacija je podijeljena u dva dijela. Prvi (antropološki) dio, izrađen u tri poglavlja, istražuje koordinate teološkog govora o ljudskoj suradnji. U prvome poglavlju donosi se analiza kristološkog naslova jedini i jedincati posrednik spasenja, te se ukazuje kako je upravo taj termin ključni kristološki naslov za Isusa Krista. U drugome se poglavlju razvija teologija ljudske suradnje te se u činjenici novoga stvaranja (pobožanstvenjenja, sinovstva i zajedništva u Kristu) pronalazi temelj ljudske, darovane, sposobnosti surađivanja u spasenju i ukazuje na mogućnost ali i nužnost korištenja pojma posrednik u antropološkom kontekstu. Treće je poglavlje posvećeno vlastitosti uloge Duha Svetoga u novome stvaranju i u ljudskoj spasenjskoj suradnji. Nakon postavljenog teološkog okvira unutar kojeg se želi promišljati Marijina uloga u spasenju, drugi (mariološki) dio rada, razdijeljen u četiri poglavlja, započinje s hermenutikom smisla dogmi u Crkvi, što predstavlja bazu za zauzimanje autorova stava prema zahtjevu za novom marijanskom dogmom. U nastavku se donosi kratki status quaestionis i nauk II. vatikanskog sabora te nauk enciklike Redemptoris Mater o Marijinoj suradnji i odnosu s jedinim posredništvom Isusa Krista, nakon čega slijedi poglavlje u kojem se predstavljaju neke indikativne struje u suvremenoj teologiji o Marijinoj suradnji u spasenju, s posebnim osvrtom na pokret Vox Populi Mariae Mediatrici te povijesno-spasenjsku mariologiju S. De Fioresa. U sedmom se poglavlju, u antropološkom ključu i u svjetlu svega iznesenog, analizira odnos Kristova apsolutnog posredništva i Marijina suradničkog doprinosa, teološki se formulira bit i forma Marijine suradnje u spasenju u sučeljavanju s biti i formom spasenjske suradnje spašenog čovječanstva. U istom poglavlju predstavlja se autorov stav o potrebi kršćanske antropološke mariologije, o mogućnosti i svrsihodnosti nove marijanske dogme, kao i o sakramentalnom karakteru Marijine suradnje u spasenju shvaćene kao majčinsko posredovanje u Kristu, naznačujući neke teološke perspektive koje proizlaze iz pristupa ljudskoj spasenjskoj suradnji u mariološkom ključu. Disertacija želi dati doprinos ponovnom otkrivanju marioloških datosti u onim teološkim sustavima i disciplinama u kojima se danas može primijetiti zaborav ili egzil Marijine osobe i uloge, te potaknuti plodnije promišljanje antropološke širine mariologije i mariološke dubine teološke antropologije.

POVEZANOST RADA