Naslov
Picornaviridae

Autori
Lukić-Grlić, Amarela

Vrsta, podvrsta i kategorija rada
Poglavlja u knjigama, stručni

Knjiga
Specijalna medicinska mikrobiologija i parasitologija -udžbenik Visoke zdravstvene škole

Urednik/ci
Mlinarić-Galinović, Gordana ; Ramljak-Šešo, Marija

Izdavač
Merkur A.B.D.

Grad
Zagreb

Godina
2003

Raspon stranica
257-264

ISBN
953-6976-02-1

Ključne riječi
Picornaviridae

Sažetak
U porodicu Picornaviridae (pico lat. mali, rna kratica za ribonukleinsku kiselinu) svrstano je pet rodova: 1. Enterovirus, 2. Rhinovirus, 3. Hepatovirus, 4. Cardiovirus, 5. Aphtovirus. Za humanu patologiju značajna su prva tri roda. To su mali (22-30 nm), neovijeni virusi, ikozaedarne simetrije (Slika 1). Njihova jezgra sastoji se od jednolančane infektivne RNA za čiji je 5' kraj, kovalentnom vezom, vezan mali protein (VPg). RNA pikornavirusa je jedna molekula veličine oko 7-8, 5 kb i služi kao osnova kako za translaciju proteina, tako i za RNA replikaciju. Kapsidu čini 60 proteinskih podjedinica (protomera) koji su kodirani P1 genom. Svaka podjedinica sastavljena je od četiri proteina (npr. poliovirus VP1, VP2, VP3 i VP4). Umnožavanje pikornavirusa događa se u citoplazmi stanice domaćina. Prvo dolazi do spajanja virusa sa specifičnim receptorima smještenim u citoplazmatskoj membrani. Nakon toga slijedi gubitak VP4 (proteina omotača smještenog na unutarnjoj strani omotača), prijenos virusne RNA kroz membranu stanice, te oslobađanje virusne RNA. Za translaciju virus koristi ribosome stanice domaćina. U sintezi nove virusne RNA prvo se virusna RNA prepisuje u komplementarni (-) lanac, koji onda služi kao osnova za sintezu novog (+) lanca RNA. Replikacija virusne RNA događa se na glatkom endoplazmatskom retikulumu. Prekursori proteina omotača P1 zajedno s (+) lancem RNA formiraju provirione. Kasnije se stvara zrela virusna čestica s VP4, 2, 3, 1. Tek je takva virusna čestica infektivna, te napušta stanicu domaćina. Infekcija uglavnom dovodi do lize stanice, mada su u nekih serotipova česte i perzistentne infekcije. Kompletan multiplikacijski ciklus uglavnom traje odprilike 5-10 sati. Otporni su na djelovanje etera, kloroforma i neionskih deterđenata. Neki rodovi nestabilni su u kiselom pH. Otpornost na djelovanje temperature razlikuje se između rodova. Najbolje se umnažaju pri temperaturi od 36-37 0C. Stabilni su uz dodatak dvovalentnih kationa.

Izvorni jezik
Hrvatski

Znanstvena područja
Kliničke medicinske znanosti

POVEZANOST RADA