hrvatski

Narbonske konstitucije i struktura autoriteta u kontekstu institucionalnoga sazrijevanja franjevačkoga reda

Jedna je od prvih institucionalnih reformi sv. Bonaventure u svojstvu generalnoga ministra bila kodifikacija statuta franjevačkoga reda 1260. godine. Taj je legislativni potez učinjen donošenjem Narbonskih konstitucija, koje objedinjuju starije statute utemeljene u franjevačkoj (i općenito redovničkoj) tradiciji i nove normativne uredbe samoga sv. Bonaventure. Narbonskim je konstitucijama jasnije definirana upravna struktura, koja je trebala omogućiti provedbu Bonaventurinoga plana razvoja Reda utemeljenoga na – kako on sam navodi u okružnici 1257. – ujednačenom opsluživanju Pravila sv. Franje. Izlaganje prvo razmatra kontekst donošenja Narbonskih konstitucija u okviru širega normativnoga razvoja Reda te se osobito predstavlja struktura autoriteta i organizacija uprave koja je trebala omogućiti provedbu reformi. Razmatranjem normativnoga razvoja nameće se zaključak kako su Narbonske konstitucije pokazatelj njegovoga konstitucionalnoga i upravnoga sazrijevanja. Naime, osim što precizira sustav autoriteta, ova zbirka promovira koncept o „konsenzualnoj zajednici“, odnosno naglašava otprije afirmiranu ideju o Redu u kojem je struktura vlasti legitimirana voljom i zajedničkim odlučivanjem zajednice. To se posve jasno uočava u Bonaventurinom isticanju da generalni kapitul – kao glavno reprezentativno tijelo – predstavlja najviši autoritet Reda (uvod Narbonskih konstitucija). U tom kontekstu, na temelju Narbonskih konstitucija izlaganje analizira način odlučivanja i ulogu konsenzusa u oblikovanju strukture autoriteta franjevačkoga reda, odnosno pokazuje kako je za Bonaventurine reforme reguliran odnos nositelja upravnoga sustava i zajednice kojom oni upravljaju.

Narbonske konstitucije, sv. Bonaventura, franjevci, vertikalni i horizontalni autoritet, disciplina, poslušnost, tekstualna zajednica

nije evidentirano