hrvatski

Raščinjanje ljubavi: Begović i Krleža

Godine 1921. Begović objavljuje roman prvijenac Dunja u kovčegu, nastavljajući stazom ljubavno-erotskog diskurza koju je započeo Knjigom Boccadoro (1900). Godinu dana nakon njega izlazi Krležin roman prvijenac Tri kavaljera frajle Melanije, podnaslovljen „Staromodna pripovijest iz vremena kad je umirala hrvatska moderna“. Iako je autore u doba nastanka oba romana privatno vezivalo prijateljstvo, poetički se Krležin i Begovićev roman uvelike razlikuju. Dapače, Krležin polemizira sa „staromodnim“ ljubavnim diskursom čiji je prepoznatljivi predstavnik bio upravo Begović. Očituje se to i u dramskom pismo 1920-ih, odnosno u ciklusu o Glembajevima ; Leone ne čini ništa drugo nego pokazuje da juridički, medicinski i vjerski diskurs ne odgovaraju istini, a u Ledi pak Urban raščinjava ljubavni diskurs i diskurs likovne kritike. Krležinu pripovijest o Melaniji vodi čvrsta ruka ironičnog ekstradijegetičkog pripovjedača čiji će stisak nad likovima privremeno popustiti s Povratkom Filipa Latinovicza (1932), dok Begovićeva o Rođenoj i Dušanu napreduje uz isti tip pripovjedača, ali s manje odmaka od likova, posežući često za tehnikom slobodnog neupravnog govora. Begović će u tehničkom smislu pak nastaviti obrnutim putem od Krleže s romanom Giga Barićeva (1930–31). Upravo ta tehnika, osim što odražava narcizam Begovićeva junaka Dušana, naizgled podržava opći kritički stav da je roman lirski i nehistorijski, dočim je Krležin antilirski (jer je parodijski intoniran) i historijski (ekonomska i politička nestabilnost pred Prvi svjetski rat). U izlaganju će se međutim poredbenom analizom pripovjedača te konstrukcije i demontaže ljubavnog diskursa iz usta Aurela i Dušana (obojica se povezuju s Don Juanom koji ne vjeruje da riječi obvezuju) pokazati kojim postupcima književnost subvertira ljubavnu i ekonomsku doksu.

Begović, Krleža, ljubavni roman, narcizam

nije evidentirano