hrvatski

"Autobiografski ugovor" ratnog pisma s potpisom Alenke Mirković i Grozdane Cvitan

Tema ovog rada je odnos ratnog pisma i autobiografskog diskursa u tekstovima dviju autorica, Alenke Mirković i Grozdane Cvitan, čiji se fikcionalni i nefikcionalni tekstovi referiraju na ratnu zbilju devedesetih. Kada se autobiografski diskurs vezuje uz ratno pismo, u drugi se plan potiskuje ono što je u recepciji autobiografskog teksta u širem smislu bitno – važnost društvenog statusa autora prepušta mjesto društveno važnom predmetu, pa se pitanje tko ima "pravo na priču o vlastitom životu" (Velčić 1991) pretvara u pitanje "o čemu se ima pravo pisati?", odnosno što je društveno relevantna tema. Prevaga tema koje su važne za kolektivno pamćenje u ratnopisamskoj književnosti zbog toga je gotovo samorazumljiva ; takvu temu bira i Alenka Mirković u potresnoj vukovarskoj ratnoj kronici "97, 6 Mhz. Glasom protiv topova. Mala ratna kronika" (1996., 2011.). No, dok ratno pismo Alenke Mirković ispunjava čitateljsko očekivanje tako što nudi "autobiografski ugovor" (Ph. Lejeune) u kojemu se imenom na koricama jamči identitet autora i pripovjedača, u tekstovima Grozdane Cvitan "Psi rata i druge beštije" (2007.) izostaje dokumentarnost, a ratna zbilja postaje širi okvir književno osviještene (auto)refleksije. Bez obzira što u tom ratnom bestijariju nemamo klasični autobiografski ugovor (jer izostaje podudarnost imena autora i pripovjedača, naslućujemo da lik pripovjedačice koja sluša prepuštajući drugima da postanu glavni protagonisti, jamči autorsko pokriće za pripovjedački iskaz, odnosno autentično pokriće za posredovanje autobiografskog iskaza.

autobiografski diskurs; ratno pismo; monološko treće lice; pripovjedač; autor

nije evidentirano