hrvatski

Esej: razmišljanje u fragmentima

Ovaj rad razmatra pojam i fenomen eseja u književnosti i filmu uz pomoć teoretskih perspektiva književnofilozofskog propitivanja Theodora Adorna, Györgya Lukácsa, Viléma Flussera, Gerharda Haasa, Milivoja Solara, Rolanda Barthesa i Réde Bensmaïe kao i filmoloških perspektiva Joséa Mourea, Christe Blümlinger ili Phillipea Lopatea. Esej je obilježen slobodom i procesom a njegova je glavna značajka fragment koji preferira pluralnost iznad hijerarhije, pozivajući se na kontradikcije ponad bezuvjetne izričitosti. Esej u književnosti i filmu strukturiran je upotrebom fragmenta tako da u svakom svojem segmentu, u većini slučajeva, može funkcionirati nezavisno. Esejističke strategije predstavljaju djelo koje postaje mjesto nestabilnosti, preispitivanja i revizije misli. Filmski eseji pretapaju granice filmske prezentacije i mogu apsorbirati ili inkorporirati različite žanrove i teme kroz: biografiju, autobiografiju, povijest, kulturu, fikciju, kritiku, poeziju, fotografiju, ilustraciju i sam film. Karakter je filmskog eseja konstitutivno neformalan te kao takav nije jasno definiran u filmskim studijima. Filmski se esej naime često zasniva na meditaciji o specifičnoj temi umjesto na izlaganju uzročnoposljedičnog slijeda priče, kakvo se očekuje u fikcionalnom filmu. Esej općenito predstavlja proces čiji je cilj istraživanje, a ne nužno zaokruženo djelo jednoznačnog značenja i eksplicitnog iskaza. Konstitutivno neformalan karakter eseja manifestira se kroz prisutnost sljedećih elemenata koji esej čine raspravljačkim: asocijativno izlaganje, dijalogizam, procesualnost,

esej; esejizam; raspravljački film; refleksivni film

nije evidentirano