hrvatski

Etiologija i patogeneza sindroma policističnih jajnika

Sindrom policističnih jajnika (PCOS) najčešća je endokrinopatija žena reproduktivne dobi. Karakteriziran je oligoanovulacijama, hiperandrogenizmom i policističnim izgledom jajnika. Učestala pojavnost unutar obitelji pretpostavlja gensku podlogu sindroma. Danas se PCOS smatra složenom genetskom bolesti koja nastaje interakcijom predisponiranih gena s intrauterinim čimbenicima kao i čimbenicima okoliša. Pretpostavlja se da povećana izloženost androgenima u uterusu dovodi do abnormalnog epigenetskog reprogramiranja tijekom fetalnog razvoja, što rezultira fenotipom PCOS-a u odraslih. Dodatno, nepotpuno uklanjanje epigenetskih abnormalnosti u zametnim stanicama nakon oplodnje može dovesti do međugeneracijskog nasljeđivanja fenotipa PCOS-a. Patofiziološki mehanizmi koji dovode do PCOS-a vrlo su složeni, te uključuju lučenja androgena iz jajnika i nadbubrežne žlijezde, poremećaj u izlučivanju gonadotropina, poremećaj u lučenju i djelovanju inzulina, te poremećaj u sekreciji hormona masnog tkiva. U nedostatku jasnog uzročnog čimbenika i mehanizma nastanka , ovaj se sindrom definira na osnovu dogovorena kriterija. U svijetu se koriste tri kriterija za postavljanje dijagnoze PCOS-a: 1. NIH kriterij 2. ROTTERDAMSKI kriterij 3. AES kriterij Nepostojanje uniformnog dijagnostičkog kriterija otežava interpretaciju objavljenih istraživanja. Liječenjem se moraju obuhvatiti sve kliničke manifestacije. Poremećaj menstrualnog ciklusa tretira se kombiniranom hormonskom oralnom kontracepcijom i progestinom. Pretilost i inzulinska rezistencija liječe se smanjenjem tjelesne težine i metforminom. Hirzutizam se najčešće liječi hormonskom kontracepcijom s antiandrogenim progestinima i kozmetičkim postupcima. Neplodnost je posljedica sindroma policističnih jajnika, te se indukcijom ovulacije pomoću lijekova danas relativno uspijeva prebroditi

sindrom policističnih jajnika; hiperandrogenizam i inzulinska rezistencija.

nije evidentirano