hrvatski

Hrvatski film između nacionalizirane i nacionalne kinematografije

U tekstu se donosi pregled povijesti kinematografije u Hrvatskoj od prvih filmskih projekcija u Zagrebu 1896. do 2010-ih, kada hrvatska kinematografija konačno djeluje kao tzv. nacionalna kinematografija integrirana u europske filmske koprodukcijske tokove. S obzirom na nemogućnost komercijalnoga održanja hrvatske kinematografije kao tzv. male kinematografije, prije svega s obzirom na nedostatno veliko tržište, u članku se ističe da hrvatska kinematografija otpočetka, kao pasivni recipijent prije svega američkoga i zapadnoga filma, razvija dva od tri segmenta kinematografskoga sustava, distribuciju i prikazivalaštvo, ali ne i filmsku proizvodnju. Kontinuirana, profesionalna filmska proizvodnja u Hrvatskoj započela je tek s totalitarnim režimima, nacionalsocijalističkim u vrijeme Nezavisne Države Hrvatske (1941. – 1945.) i poratnoj komunističkoj Jugoslaviji (nakon 1945.), koji su koristili film prije svega kao ideološki aparat države. U članku se razmatraju stilske tendencije, produkcijske mijene i navode najistaknutiji filmski redatelji i filmovi u periodu prave povijesti, nakon 1941.: klasičnoga narativnog stila 1950-ih, modernističkoga, autorskoga filma 1960-ih, političkoga modernizma 1970-ih, postmodernističkih i žanrovskih tendencija 1980-ih i 1990-ih. Ističe se da od 1960-ih kinematografija u Hrvatskoj funkcionira kao karakteristična europska autorska kinematografija koja prvo djeluje u nadnacionalnome kontekstu jugoslavenske kinematografije, a danas – kao tipična nacionalna kinematografija – u kontekstu europske kinematografije.

hrvatska kinematografija, nacionalna kinematografija, povijesni pregled, jugoslavenska kinematografija

nije evidentirano