hrvatski

Dvije strategije historijskog revizionizma

Rastući historijski revizionizam očituje se u dva lika ili preuzima dvije međusobno različite strategije (zasnovane na dvjema diferentnim koncepcijama): 1. (neo)frankističku, 2. neofašističku/neonacističku. Prva strategija predstavlja primjenu Francova modela pomirenja pobjednika i poraženih nakon završetka španjolskoga građanskog rata. Ona se u novije vrijeme na našim prostorima očitovala u Tuđmanovim pokušaju ustaško-partizanske pomirbe na zajedničkom nazivniku hrvatskog nacionalizma (pri čemu je frankistička inspiracija te pomirbe bila eksplicitna), kao i u aktualnim pokušajima pomirenja partizana i četnika (ali i nedićevaca i ljotićevaca) na zajedničkom nazivniku srpskog nacionalizma. Druga varijanta se očituje u pokušajima prevrednovanja uloge pobjedničke i poražene strane u drugom svjetskom ratu: poražene snage se vrednuju afirmativno, dok se antifašizam (poistovjećen s boljševizmom) vrednuje negativno. Nameće se pitanje uloge relativizacije u prvoj i drugoj strategiji, kao i pitanje jesu li te dvije strategije antitetičke ili komplementarne.

historijski revizionizam, nacionalizam

nije evidentirano