hrvatski

Igrani film između klasične i modernističke naracije

U tekstu se razmatra uobičajena periodizacija filmske povijesti s obzirom na narativne stilove (klasični, modernistički, postmodernistički film) te, u slijedu revizionističke teorije Andrása Bálinta Kovácsa (2007), ustvrđuje da se narativni modusi Davida Bordwella (1985) svode u načelu na dva temeljna stila, odnosno na dva narativna tipa igranog filma – klasični i modernistički, što se može dovesti u vezu s Curtiusovom dihotomijom klasike i manirizma. U nastavku se razmatraju teze o razlikama dvaju stilova, odnosno dovodi u pitanje viđenje klasičnoga stila kao neutralnog, nultog stanja, te se nakraju opširnije razmatraju teze o modernizmu kako ih je polemički sumirao Christian Metz (modernistički film kao smrt predstave, smrt kazališta, film improvizacije, film dedramatizacije, suštinski realizam. usmjereni film, film redatelja, film kadra i film poezije).

povijest filma ; narativni stilovi ; klasični stil ; modernistički stil ; modernizam ; novi film

nije evidentirano