hrvatski

Parapsihološki fenomen spiritizma i stav Katoličke Crkve

Autor se u diplomskom radu osvrnuo na fenomen spiritizma kao oblika religioznosti, određenog svjetonazora i filozofskog učenja. U prvom poglavlju donosi kratak prikaz nastanka spiritizma krajem 19. stoljeća i njegove rehabilitacije 60tih godina prošlog stoljeća. Nadalje, spiritizam se često vezuje uz već postojeće filozofsko- religiozne koncepte ezoterije i New Agea. U posebnosti spiritizma se ubrajaju određene pojave kao što su telekineza, vidovitost, različite manifestacije izuzetnog psihosomatskog karaktera, određene fiziološke manifestacije na granicama materijalnog i duhovnog svijeta. U tom pogledu, parapsihologija kao empirijska znanost nastoji objasniti te pojave uz pomoć ostalih prirodoslovnih znanosti, dok kritičari zamjeraju parapsihologiji tumačenje pojava uz pomoć magije i okultnih praksi, i time odbacuju svaku vjerodostojnost spiritističkih seansi. Sociološki, teološki ili psihološko religijski kontekst govori o spiritizmu kao religijskom učenju, određenoj religijskoj instituciji ili New Age tehnici duhovnosti. Pristup spiritističkoj duhovnosti i svjetonazoru ovisi o interesima pojedinca. Između učenja Crkve i spiritizma postoje više suprotnosti nego li sličnosti – od biblijskih vremena zazivanje pokojnika bilo je osuđeno i smatrano izričitim prekršajem I. zapovijedi Dekaloga. Nadalje, postoji duboka teološko-antropološka različitost u pogledu pitanja spasenja, otkupljenja, grijeha, patnje i zla. Spiritizam kao oblik religioznosti nastavlja na tragu srednjovjekovnog gnosticizma koji se uklopio u svjetonazor i duhovnost New Agea, što je daleko od bitnih istina kršćanstva prema kojima živi i djeluje Crkva.

Spiritizam; New Age; zazivanje pokojnih; učenje Crkve; gnosticizam.

nije evidentirano