hrvatski

Egzistencijalna filozofija Sörena Kierkegaarda

Autor u svom diplomskom radu predstavlja misao Sörena Kierkegaarda. U prvom poglavlju iznosi kratak životopis naglašavajući presudne trenutke koji su utjecali na Kirkegaardovo filozofiranje. Odlazak od obiteljske kuće u melankoliji i pesimizmu, studij teologije i filozofije, razdoblje javnih polemika s društvom i Crkvom, te smrt 11. studenog 1855. Drugo poglavlje donosi pregled temeljnih utjecaja na Kierkegaardovu filozofiju: vlastitog proučavanja Svetog pisma, Hegelove dijalektike i Schleiermacherove filozofije religije. Iz kritike hegelijanske filozofije proizlazi egzistencija pojedinca kao središnje pitanje: iako Kierkegaard prihvaća metodu dijalektike, odbacuje Hegelovo inzistiranje na apsolutnom duhu, već se usredotočuje na egzistenciju individue kao polazišta svake spekulacije. Slično Schopenhaueru smatra kako ljudsku egzistenciju određuju tjeskoba i briga. Iz takvog razmišljanja, a u skladu s Schleiermacherovim idejama u filozofiji religije, Kierkegaard razvija svoju kritiku kršćanstva koja se svodi na odbacivanje elitizma i onodobnog poimanja kršćanstva kao građanske religije. U tom odnosu prema kršćanstvu jasno je i gledište prema egzistenciji koja se ne promatra više kao metafizička kategorija, kao bivanje u ontološkom smislu, već samo kao životno i doživljajno postojanje. Ono se razvija preko odluka u estetskom, etičkom i najvišem obliku stadija, religijskome. Kierkegaard je svojim filozofijskim uvidima definirao egzistencijalnu filozofiju kao smjer koji se temelji na subjektivnosti mislioca i odupire svakoj nakani konstruiranja filozofskog sustava.

Hegel; Schleiermacher; egzistencija; tjeskoba; individualnost.

nije evidentirano