hrvatski

Recepcija glasa u zrcaljenju književnosti (modernizam i postmodernizam) i glumačkoga filmskoga govora

Teorija recepcije (W. Iser) stavlja u analogan odnos recipijenta – čitatelja, koji određenim afektivnim dojmom predočuje književno djelo kao da jest svijet s glumcem, koji kao recipijent svojim glumačkim materijalom daje irealnoj osobi mogućnost stvarne pojave. Polazište je izlaganja da književno djelo ne daje nužno neiscrpnija značenja glasa nego u filmskom glumačkom govoru. Ako čitatelj, ovisno o mogućnostima, može i prekoračiti horizont očekivanja (H. R. Jauss), pretpostavka je da to može i glumac. Indeksna značenja glasa predočit će se pojavnicama u odabranim važnim djelima književnosti modernizma (npr. Joseph Conrad, Franz Kafka, T. Mann, Boris Pasternak) i postmodernizma (npr. Vladimir Nabokov, S. Rushdie, A. Oz) te konkretnim glumačkim glasovima u filmskim ekranizacijama velikih romana. Fonetski se glas opisuje kroz lingvističke, sociolingvističke i idiosinkratične obavijesti te kroz ekstralingvistički i paralingvistički sloj sa svrhom da se približi recepcija zahtjevnog čitatelja i vrsnog glumčevog izraza kroz sloj glasa.

recepcija glasa; modernizam; postmodernizam; glumački filmski govor

nije evidentirano