hrvatski

Semantička adaptacija hungarizama u međimurskom dijalektu

Hungarizme u međimurskom dijalektu autor okvirno dijeli na 2 skupine: a) na one koji odlaze u pasivni leksik (ili zbog toga što označuju denotate koji nestaju iz suvremenog života ili zbog toga što ih pod utjecajem standarda potiskuju ekvivalenti hrvatskog podrijetla i b) na one koji se održavaju u aktivnom leksiku (ili zbog toga što u standardnom jeziku nema odgovarajućih ekvivalenata ili zbog provedene suvremene sekundarne semantičke adaptacije, najčešće pejorizacije). Temeljna je teza rada da upotreba hrvatske riječi umjesto posuđenice i nestanak denotata koji ona označuje ne mora nužno značiti i njezin nestanak. Posuđenica se može održati tako da zadrži za sebe barem dio semantičkog polja koje je prije imalo ili da proširi svoje značenje. Naime, smanjena učestalost upotrebe posuđenice dovodi do labavljenja intenziteta i preciznosti njezinoga značenja, a to otvara prostor novim sekundarnim adaptacijama proširenjima ili suženjima njihova značenjska polja. Ta nova značenja najčešće su derogacije u odnosu na stara, no ima primjera ostanka na nultom stadiju neutralnog značenja ili smanjenja stupnja derogacije.

hungarizmi; međimurski dijalekt; semantičke adaptacije

nije evidentirano