hrvatski

Mali mračni logor na kraju grada - "Pjesme iz Lore" Borisa Dežulovića

Rad analizira Dežulovićevu zbirku o Lori kao mjestu simbolu koje u isto vrijeme postoji u stvarnosti te se kao takvo teži upisati u kolektivno pamćenje ne bi li moglo služiti kao topos drugosti za preispitivanje kolektivne svijesti o vlastitom identitetu, ali i ne-mjesto koje zbog konstantnog ignoriranja (p)ostaje slijepom pjegom društva. Lora, tj. ratni zločin preispituje oksimoron utopije rata koju hrvatska javnost djelomično njeguje još i danas. Osim toga, Pjesme iz Lore istodobno služe kao heterotopija latentnoj srdžbi, mržnji i nasilju u društvu koji povremeno izbijaju na površinu, ali i kao heterotopija hrvatskoj književnoj i kulturnoj sceni, sceni „takozvane građanske kulture“ koja pod umjetnošću podrazumijeva nešto sasvim drugo od Pjesama iz Lore. Diskurs mržnje i neshvatljivog nasilja tako je pozicioniran onamo gdje bismo mu se najmanje nadali, no on iz pozicije radikalne negacije upućuje na potrebu za preispitivanjem novije povijesti, što najzad objašnjava samo prividan paradoks odnosa lirskog i ratnog zločina. Dežulovićev je prikaz Lore kao toposa srdžbe, mržnje i nasilja stoga moguće čitati kao demokratičan s obzirom na njegov subverzivni odnos prema službenom diskursu, kao i na upozorenje koje nosi za budućnost.

Lora ; nasilje ; kolektivno podsvjesno

nije evidentirano