hrvatski

Analiza pravnog diskursa

Ovaj se rad bavi jezikom prava, koji se razmatra kao podsistem općeg jezika, specifičan po selektivnoj upotrebi morfoloških i gramatičkih kategorija, čime se razlikuje od općeg jezika. Bitna karakteristika pravnog komuniciranja jeste visoki stupanj formaliziranosti jezika i sužavanje slobode jezičnog djelovanja, bezličnost, neemotivnost, repetitivnost i solemnitet. Jezik prava ima svoje specifičnosti s obzirom na leksiku, sintaksu i diskursnu razinu. Leksika mu je specifična po semantičkim pomacima, proširenjima ili suženjima značenja riječi iz općeg jezika što predstavlja poseban problem u razumijevanju pravnog diskursa. Nadalje složenost sintakse pravnih dokumenata i ekstremno duge rečenice, koje izgledaju kao da svaka pojedinačno sadrži sve značajke cjelokupnog pravnog dokumenta, predstavljaju dodatnu specifičnost jezika prava. Strukturno gledano najsloženiji tip rečenice jeste onaj gdje se glavna rečenica nalazi u sredini, a njoj anteponirani i postponirani su različiti umetnuti dijelovi, koji razbijaju normalan slijed rečenice stvarajući sintaktički diskontinuitet čime se uvelike otežava razumijevanje. Naredna specifičnost jezika prava odnosi se na različite diskurse što podrazumijeva diskurs zakonodavca, diskurs pravne prakse i pravosudnih organa i diskurs znanosti, unutar kojih postoje razlike s obzirom na funkciju jezičnih iskaza što determinira upotrebu određenih leksičkih jedinica i sintaktičke strukture

diskurs; leksička; sintaktička i diskursna razina

nije evidentirano