hrvatski

Istraživanja sistema AL-In-S rendgenskom difrakcijom

Beta-In2S3 je najviše proučavani poluvodički spoj u sistemu In-S. Rendgenskom difrakcijom Hahn i Klinger (1949) su pretpostavili da beta-In2S3 ima deficitarnu spinelnu kubičnu strukturu s nesredjenim kationima, s jediničnom ćelijom a0 = 10, 77 angstrema. Rooymans (1959) je na osnovu difrakcijskih slika na kristalnom prahu ustanovio sredjenost kationskih praznina uzduž osi 4(1 dolje), što je upučivalo na tetragonsku simetriju. King (1962) i Steigman i dr. (1965) odredili su kristalnu strukturu i potvrdili da beta-In2S3 kristalizira u tetragonskoj simetriji, s prostornom grupom I4(dolje1)/amd, te ridovima jedinične ćelije a = 7, 61 angstrema, c = 32, 33 angstrema. Istraživanje djelomične zamjene In s Al počeo je Etlinger (1976), priredivši SSD metodom spoj Al2In12S21, ispitavši neka fizička svojstva. U daljnjem radu radu prišlo se sustavnom istraživanju sistema (AlxIn(1-x))2S3, gdje se x mijenja u granicama od 0 do 1/3. Već kod malih vrijednosti x (1/13) intenziteti difrakcijskih linija, koji su posljedica sredjenosti kationskih praznina uzduž osi 4(dolje 1), bitno se smanje, dok daljnjim porastom koncentracije Al (x 0 1/11) te linije potpuno nestaju. Ostaju samo difrakcijske linije, koje odgovaraju kubičnoj strukturi. Brid kubične jedinične ćelije kontinuirano se smanjuje porastom zamjene In s Al, od 10, 77 angstrema za x = 0 do 10, 70 angstrema za x 0 1/3, ili za 0.65 %. Kod x = 1/7 pojavljuju se difrakcijske linije nove (za sada neidentificirane) faze, čiji intenziteti postepeno rastu s povećanjem koncentracije Al.

rendgenska difrakcija; Al-In-S sistem

nije evidentirano