hrvatski

Funkcija osmanskog kulturno-povijesnog konteksta u romanima Derviš i smrt i Tvrđava Meše Selimovića

Polazeći od analize pripovijedanja u romanima Meše Selimovića gdje se instanca pripovjedača pokazuje dihotomno podijeljena između htijenja i nužnosti (Bauman), odnos teksta i konteksta, kako unutar fikcionalnih okvira romana, tako i u njihovoj recepciji, postaje važan u razlikovanju dvaju pristupa Selimovićevim romanima. To je razlikovanje implicitno natuknuto kroz dijalošku strukturu romana i pripovjedačevu nepouzdanost, a eksplicitno istaknuto piščevim autokomentarima. Autorskom intervencijom tekst se pokazuje ne samo značenjski nedovršenim, već i nedovršivim gdje se u odnosu prema pisanju artikulira pripovjedačeva dvojba o prvenstvu riječi u odnosu na «stvar» (iskustvo). Stoga je funkcija osmanskoga kulturno-povijesnoga konteksta u Selimovićevim romanima jedan od oblika «lažnih tragova» kojima nas pripovjedni glas pokušava otkloniti s puta traume.

Meša Selimović; Derviš i smrt; Tvrđava; pripovijedanje; tekst/kontekst; trauma

nije evidentirano