hrvatski

Poliglosija i plurilingvizam u multikulturalnoj Europi

I poliglosija i plurilingvizam upućuju na višejezičnost, no o poliglosiji se može govoriti kao o posebnoj vrsti plurilingvizma, prema analogiji odnosa diglosije i bilingvizma. Iz toga proizlazi da je i poliglosija situacija u kojoj govornik ili grupa govornika naizmjence upotrebljava više jezičnih sustava (idioma), ovisno o komunikacijskom kontekstu, odnosno Jakobsonovim jezičnim funkcijama, posebno referencijalnoj i poetskoj. U multikulturalnoj i plurilingvalnoj Europi kao zajednici država koje su i same jezično heterogene, tj. skupovi više jezičnih zajednica – jedne većinske ili više većinskih (čiji su jezici a priori službeni) i manjinskih (autohtonih i neautohtonih) – zanimljivo je promatrati interakciju sociolekata istovrsnih društvenih grupa iz različitih jezičnih zajednica. Budući da poliglosija podrazumijeva i naizmjeničnu upotrebu više idioma (horizontalnih i vertikalnih stratuma) jednog jezika a ne samo više jezikā, ta su prožimanja višestruka. Ovisno o kontekstu, privatnoj ili javnoj komunikaciji, govornik neće samo izabrati drugi jezik, nego će s obzirom na svoju jezičnu, komunikacijsku i pragmatičku kompetenciju izabrati i idiom tog drugog jezika (standard, supstandard, dijalekt, sociolekt). Izbor, dakako, ovisi i o komunikacijskoj kompetenciji sugovornika, ali i o statusu idioma, pa i onom ''privremenom'' u određenom komunikacijskom kontekstu. No, prije svega, izbor ovisi o ranom jezičnom obrazovanju, toleranciji i govornikovim stečenim višeslojnim i višestrukim jezičnim identitetima.

poliglosija; plurilingvizam; multikulturalnost; komunikacijska kompetencija; Europa; jezično obrazovanje; jezični identitet

nije evidentirano