engleski

The Regulatory Mechanism of Vascular Endothelial Growth Factor Expression in Renal Cell Carcinoma

Angiogeneza, ili stvaranje novih krvnih i limfnih žila, je neophodna za rast i progresiju tumora, a karcinom bubrežnih stanica idealan model za evaluaciju novih strategija antiangiogene terapije zbog njegove bogate vaskularizacije i visoke ekspresije angiogenih čimbenika. Jedan od najvažnijih promotora angiogeneze je vaskularni endotelni čimbenik rasta ( VEGF) i njegove srodne molekule. VEGF je prekomjerno eksprimiran i na razini mRNA i na proteinskom nivou u humanim tumorima, a brojni čimbenici kroz intracelularne signalne puteve mogu regulirati njegovu pojavnost uključujući hipoksiju i regulatorni transkripcijski faktor HIF1 α, citokine, hormone te modulatore protein kinaze C. Mehanizmi VEGF ekspresije uz sudjelovanje tumor supresorskih gena kao što je p53 ili čimbenika rasta kao na primjer epidermalnog čimbenika rasta (EGF) samo su djelomično poznati. Cilj ovog istraživanja je određivanje imunohistokemijskog izražaja VEGF-A i VEGF-C u svijetlostaničnim karcinomima bubrežnih stanica ( SKBS) u usporedbi s okolnim normalnim tkivom bubrega, te utvrđivanje ekspresije regulacijskih čimbenika HIF1 α, receptora za epidermalni čimbenik rasta ( EGFR1 ), p53 tumor supresorskog proteina u tumorskom tkivu uz utvrđivanje odnosa ovih proteina sa angiogenim faktorima VEGF-A i C te odnosa VEGF-A sa gustoćom novostvorenih patoloških krvnih žila. Cilj je također utvrditi metodom fluorescentne in situ hibridizacije da li postoji amplifikacija gena za EGFR1 u SKBS te napokon usporediti angiogenezu i ove čimbenike regulacije angiogeneze s kliničko-patološkim parametrima kao što su nuklearni gradus, Ki67 indeks proliferacije tumorskih stanica, veličina tumora, patološki stadij i petogodišnje preživljenje. Na standardnim rezovima 93 SKBS određena je gustoća krvnih žila imunohistokemijskom metodom uz korištenje antitijela CD31 za endotel i na istim rezovima uspoređena sa imunohistokemijskim izražajem VEGF-A. IV Izražaj proteina VEGF-A, VEGF-C, HIF1 α, EGFR 1, p53, istražen je metodom imunohistokemije na tkivnim mikroarejima (TMA) istih SKBS-a te uspoređen standardnim statističkim metodama međusobno kao i s kliničkopatološkim parametrima. Metodom fluorescentne in situ hibridizacije (FISH) vizualizirana je amplifikacija EGFR1 gena u 25 odabranih tumora koji su pokazivali različitu ekspresiju ovog receptora na razini proteina u tumorskim stanicama. Gradus tumora i stadij bolesti su kao glavni prognostički faktori pokazali inverznu korelaciju u odnosu na preživljenje što se zadržalo i na nivou multivarijantne analize. Studija gustoće krvnih žila u usporedbi s ekspresijom VEGF-A na standardnim rezovima pokazala je da su tumori s vrlo visokom ekspresijom VEGF-A (>75%) povezani s manjim brojem krvnih žila (p=0.034). Na TMA je potvrđena promjenjiva ekspresija sva tri analizirana proteina u tumorskim stanicama SKB-ova. Angiogeni čimbenici pokazali su međusobnu povezanost (p<0.031), a njihova ekspresija se uočavala kao perimembranozno ili difuzno citoplazmatsko obojenje. Nuklearna ispoljenost HIF1α (n HIF1α ) pokazivala je obrnutu povezanost s difuznim citoplazmatskim obojenjem VEGF-A (p=0.002) i VEGF-C (p=0.053), dok je citoplazmatska ekspresija HIF1α ( cHIF1α ) pokazivala pozitivnu korelaciju s difuznim obojenjem oba angiogena čimbenika (p<0.001 odnosno p<0.001). U usporedbi s kliničkopatološkim parametrima, prekomjerna ispoljenost citoplazmatskog cHIF1α i difuznog citoplazmatskog VEGF-A bila je udružena s višim nuklearnim gradusom (p=0.006 odnosno p<0.001), većim tumorima (p<0.001 odnosno p<0.001), višim stadijem bolesti (p=0.023, odnosno p=0.0027) te kraćim preživljenjem ( p=0.018, odnosno, p=0.024) Nasuprot tome prekomjerna ekspresija nHIF1α kao i perimembranozna ispoljenost VEGF-C su bili povezani s boljim dijagnostičkim parametrima kao što su niži nuklearni gradus (p=0.006, odnosno, V p<0.001 ), manji tumori(p=0.057, odnosno, p= 0.007) i dulje preživljenje ( p=0.005, odnosno, p=0.008). Nadalje, ispoljenost nHIF1α je pokazivala pozitivnu korelaciju s indeksom proliferacije (p=0.022). Veća ekspresija tumor supresorskog proteina p53 bila je povezana sa većim tumorima (p=0.007), višim nuklearnim gradusom ( p=0.048) i stadijem bolesti (p=0.036), kao i veći izražaj EGFR1 koji je kroz histoskor korelirao s višim nuklearnim gradusom ( p=0.0002) s većim tumorima (p=0.018) višim pT(p=0.036) te kraćim preživljenjem (p=0.046) kod tumora koji su pokazivali samo kontinuirano membransko bojenje. p53 je pokazivao pozitivnu povezanost sa postotkom ekspresije VEGF-C ( (p=0.037), a EGFR1 je bio proporcionalan sa postotkom difuznog izražaja VEGF-A/C te obrnuto proporcionalno povezan sa postotkom perimembranoznog izražaja. FISH metoda je uočila povezanost polizomije 7 i prekomjerne membranske ekspresije EGFR u SSKBS. Rezultati studije na TMA ukazali su na agresivniji subtip SSKBS-a višeg nuklearnog gradusa koji pokazuje prekomjernu ekspresiju VEGF – A i cHIF1α i na razini multrivarijantne analize što se može smatrati neovisnim prognostičkim značenjem sa mogućim kliničkim implikacijama. Značenje nHIF1α ekspresije povezane sa bolje diferenciranim tumorima i višim proliferativnim indeksom trebalo bi bolje istražiti. Nadalje, subcelularna lokalizacija angiogenih proteina kao i njihovog transkripcijskog faktora pokazala se važnom u odnosu na prognozu bolesti. Naš tumorski model nije potvrdio jednostavnu povezanost VEGF-A i angiogeneze kroz gustoću krvnih žila, ali se i na standardnim rezovima pokazalo da njegova prekomjerna ekspresija predstavlja lošiji prognostički parametar. Difuzna subcelularna lokalizacija VEGF-A i VEGF-C povezana s EGFR najvjerojatnije je povezana sa mehanizmima tumorigeneze.

VEGF-A; VEGF-C; HIF-1alpha; p53; EGFR; FISH; TMA; Carcinoma; Renal Cell; Prognosis

nije evidentirano