hrvatski

Antifosfolipidni sindrom – dijagnostički i terapijski postupnik

Antifosfolipidni sindrom, prvi put opisan 1983. godine, je autoimuni, višesustavni poremećaj karakteriziran ponavljajućom vaskularnom trombozom i patološkom trudnoćom uz prisutnost antifosfolidinih antitijela (antikardiolipinskih antitijela i/ili lupus antikoagulant test). Većina bolesnika s antifosfolipidnim sindromom ima kliničke i laboratorijske nalaze jednake onima u drugim autoimunim bolestima, osobito sistemskom eritemskom lupusu. Ti bolesnici imaju sekundarni antifosfolipidni sindrom, za razliku od bolesnika gdje je prisutan samo antifosfolipidni sindrom (primarni antifosfolipidni sindrom). Vrlo je malo razlika, ako uopće i postoje, između kliničkih komplikacija u primarnom i sekundarnom obliku antifosfolipidnog sindroma, uključujući i učestalost arterijske ili venske tromboze, te pobačaja. Katkad je vrlo teško razlikovati primarni antifosfolipidni sindrom, od antifosfolipidnog sindroma koji nastaje radi sistemskog eritemskog lupusa, budući da većinu simptoma kao što su trombocitopenija, anemija, zahvaćenost bubrega i središnjeg živčanog sustava, nalazimo u obje bolesti. Godine 1992. opisan je zaseban entitet &laquo ; ; katastrofični&raquo ; ; antifosfolipidni sindrom, kao život ugrožavajući oblik. Karakteriziran je trombozom malih krvnih žila koja dovodi do multiorganskog zatajenja. Na sreću, samo 1% bolesnika s antifosfolipidnim sindromom ima katastrofični antifosfolipidni sindrom.

antifosfolipidni sindrom, dijagnoza, liječenje, dijete

nije evidentirano