hrvatski

Brijuni

Iznimna vrijednost Brijuna je njihov položaj - mediteranski otoci u predvorju srednje Evrope rasuti ispred prvih obronaka Alpa u dnu najvećeg evropskog zaljeva - Jadranskog mora. Tragovi prvog naseljavanja Brijunskog otočja prate se od srednjeg neolitika. Na otočju postije ostatci nekoliko histarskih gradina. Razdoblje dominacije Rimskog carstva ostavilo je mnogobrojne arheološke nalaze, a od građevina ističu se villae rusticae, velika maritimna vila u zaljevu Verige i kasnoantičko naselje i bizantska vojna utvrda u uvali Dobrika. Od starokršćanskih objekata sačuvana je crkva sv. Marije u uvali Madona i crkva sv. Petra (iz bizantskog razdoblja na brdu Petrovac. Navedene crkve doživljavaju mnogobrojne preinake u razdoblju predromanike i romanike, a u gotičkom stilu gradi se crkva sv. Germana u luci Brijuni. Uz nju izgrađen je donžon i kaštel. U 16. st. događa se translatacija naselja iz uvale Dobrika u luku Brijuni koja postaje središte života na otočju. Nakon 1850 kada je Pula izabrana za glavnu austrijsku ratnu luku na Brijunskom otočju grade se utvrđenja Tegetthof, Peneda, Cavarola, Naviglio i Brioni Minor. Krajem 19. i početkom 20 st. Brijuni su u vlasništvu obitelji Kupelwieser koja najveći otok Veli Brijun uređuje kao engleski park , razvija elitni turizam i gradi mnogobrojne hotele i vile. Godine 1947. Brijuni su izabrani za predsjedničku rezidenciju i važno su mjesto političkih zbivanja 20. st. U listopadu 1983. g. Brijuni su proglašeni nacionalnim parkom i ponovo postaju područje elitnog turizma. Manji dio otočja namjenjen je reprezentativnoj funkciji predsjedničke rezidencije.

povijest; arheologija; graditeljstvo; kulturna baština; Brijunski otoci

nije evidentirano