hrvatski

Voltametrija

Voltametrija uključuje grupu elektrokemijskih metoda u kojoj informaciju o količini i vrsti analita saznajemo mjerenjem struje kao funkcije potencijala narinutog na elektrodu. Elektrodni procesi su takve oksido-redukcijske reakcije kod kojih se izmjena elektrona između reduciranog oblika neke tvari, R1, i oksidiranog oblika druge tvari, O2, ne ostvaruje direktnim kontaktom iona R1 i O2, nego posredstvom vodiča (metal, živa ili grafit) uronjenih u odvojene otopine tvari R1 i O2. Procesi oksidacije R1 do O1, odnosno redukcije O2 do R2, odvijaju se na površinama vodiča koji prenose elektrone od sistema R1/O1 do sistema O2/R2. Vodič koji je u kontaktu sa smjesom oksidiranog i reduciranog oblika neke tvari naziva se elektroda, a sve zajedno nazivamo polučlankom. Da bi se ostvarila pokretljivost iona ili molekula tvari s kojom je vodič u kontaktu, tvar mora biti rastaljena ili otopljena u nekom otapalu. Kako se u voltametriji najveći broj eksperimenata provodi u vodi, to ćemo pri spominjanju otapala prvenstveno misliti na vodu. Od 1922. godine, kada je Heyrovsky izmislio polarografiju, razne voltametrijske tehnike analize razvijaju se u kontinuitetu do današnjih dana i polako zamjenjuju klasične analitičke metode.

voltametrija

nije evidentirano