hrvatski

Mogućnost povećanja pridobivih zaliha ugljikovodika primjenom postupka hidrauličkog frakturiranja

Definicija dokazanih zaliha sirove nafte, prirodnog plina i njegovih kapljevina podrazumijeva mogućnost ostvarenja rentabilne proizvodnje u razumnom vremenu, čemu uglavnom mogu udovoljiti tzv. konvencionalna ležišta nafte i plina. Međutim, prema "trokutu resursa" Mastersa i Graya, konvencionalna ležišta predstavljaju samo manji dio ukupnih resursa, dok se daleko veće količine nafte i plina nalaze u nekonvencionalnim, slabo propusnim ležištima. To potvrđuju i studije vjerojatnosti distribucije propusnosti ležišnih stijena, prema kojima konvencionalna ležišta predstavljaju samo 33% ukupnog obujma svih ležišta nafte i plina. No, primjenom postupka hidrauličkog frakturiranja, veći dio slabo propusnih ležišta može se osposobiti za rentabilnu proizvodnju, te tako izravno povećati pridobive (bilančne) zalihe, odnosno konačni iscrpak nafte i plina u otkrivenim ležištima, a time omogućiti i povećanje neotkrivenog pridobivog potencijala u još neotkrivenim ležištima. Ovu tezu je moguće dokazati paralelnom simulacijom protjecanja fluida u ležištu i simulacijom procesa frakturiranja, uz primjenu ekonomskih kriterija. Matematički modeli protjecanja fluida u leištima s frakturiranom i nefrakturiranom bušotinom, za različite rubne uvjete, omogućuju kvantitativno određivanje kumulativne proizvodnje jedne bušotine za određene ekonomske limite (maksimalni, prihvatljivi radni vijek i minimalnu, prihvatljivu dnevnu proizvodnju). Odabirom modela ograničenog ležišta sa zatvorenom vanjskom granicom, omogućena je usporedivost kumulativne proizvodnje, odnosno konačnog iscrpka frakturirane bušotine s nefrakturiranom. S druge strane, matematički modeli hidrauličkog stvaranja visokoprotočne pukotine u ležišnoj stijeni omogućuju određivanje parametara procesa hidrauličkog frakturiranja (obujam fluida, masu podupirača, hidrauličku snagu), koji će rezultirati stvaranjem pukotine zadanih karakteristika (duljina i vodljivost). Uvođenjem ekonomskih mjerila, spomenuti modeli su objedinjeni u modelu optimalizacije procesa hidrauličkog frakturiranja, temeljenom na konceptu maksimaliziranja "neto sadašnje vrijednosti". Konkretnim proračunima za odabrane ekonomske limite (u ovoj Disertaciji to su: 40 god. radnog vijeka bušotine i minimalna dnevna proizvodnja od 0.5 m3/d nafte, odnosno 1000 m3/d plina) dokazano je, da se u konvencionalnim ležištima učinak hidrauličkog frakturiranja očituje samo u skraćenju vremena crpljenja (dakle, u poboljšanju ekonomičnosti), dok u svim kategorijama propusnosti nekonvencionalnih ležišta, hidrauličko frakturiranje rezultira povećanjem iscrpka, odnosno pridobivih zaliha. Relativno povećanje je to veće što je propusnost ležišta manja.

Hidrauličko frakturiranje ; Nafta ; Plin ; Zalihe ; Ležište ; Propusnost ; Bušotina ;

nije evidentirano