hrvatski

Slobodan Novak: stvarati na svoju sliku

U radu se analizira pripovjendi dio opusa Slobodan Novaka s aspekta autobiografije kao figure čitanja, koja svojim tropološkim radom destabilizira granice između privatnog i javnog te zbilje i fikcije. Umjesto da se Novakovi romani i novele promatraju kroz prizmu autorove biografije, dajući time prednost životu nad tekstom, autorice se osvrće na Novakovu ranu novelu Dalje treba misliti te njegov posljednji roman Pristajanje, demonstrirajući kako zatvaraju interpretacijski luk složenim motivom šutnje. Šutnja kao komunikacijski znak ostvaruje se na fabularnoj, siženoj i recepcijskoj razini, zahtijevajući time prinošenje usložnjenih interpretacijskih okvira. Naime, Novakova kvaziautobiografska proza problematizira unutar teksta mehanizme tumačenja izvan njega, a koji mu se prinose radi pripitomljavanja bujanja značenja i zauzdavanja potencijalnih implikacija kvaziautobiografskog pisma: da nemogućnost autobiografske totalizacije uvodi neizvjesnost u svako čitanje koje bi se oslanjalo na (auto)biografiju.

Slobodan Novak, autobiografija, šutnja, politika, autoreferencijalnost

nije evidentirano