hrvatski

Historijsko slikarstvo u Hrvatskoj od ilirskog pokreta do Drugog svjetskog rata

Historijsko slikarstvo u Hrvatskoj definira se i obrađuje kao specifični likovni žanr, odnosno ishodišni fenomen tzv. dugog 19. stoljeća te sastavni dio europskog i, u užem smislu, srednjoeuropskog kulturnog kruga. Prikazivanje povijesti (prvenstveno na slikarskom platnu) i popularizacija najzastupljenijih tema i motiva (putem različitih grafičkih tehnika) dovode se u bliski i uzajamni odnos s formiranjem nacionalnog identiteta, jačanjem građanskog sloja i provođenjem specifičnih kulturnih politika. Prateći izvršenu katalogizaciju i periodizaciju žanra, kronološkim redom analiziraju se opusi istaknutih predstavnika: Franje Salghettija Driolija, Vjekoslava Karasa, Josipa Franje Mückea, Ferdinanda Quiquereza, Vlahe Bukovca, Mate Celestina Medovića, Bele Čikoša Sesije, Otona Ivekovića, Ivana Tišova te Josipa Horvata Međimurca. Posebna pažnja posvećuje se pritom slikama u tzv. Zlatnoj dvorani Odjela za bogoštovlje i nastavu hrvatske Zemaljske vlade u Opatičkoj 10 u Zagrebu te aktivnostima Društva „Medulić“.

historijsko slikarstvo, Hrvatska, Franjo Salghetti Drioli, Vjekoslav Karas, Josip Franjo Mücke, Ferdinand Quiquerez, Vlaho Bukovac, Mato Celestin Medović, Bela Čikoš Sesija, Oton Iveković, Ivan Tišov, Josip Horvat Međimurec

nije evidentirano