hrvatski

Interpersonalni odnosi u sestrinstvu

Teorija interpersonalnih dimenzija zasniva se na odnosu medicinske sestre i bolesnika koja je, po mišljenju teoretičarke Peplau, temelj sestrinstva u praksi. Zbog pojavnosti „modernizacije” zdravstvene njege, koja uvelike stavlja sumnju na kvalitetnu interakciju izmedu medicinskih sestara i bolesnika, teorija interpersonalnih odnosa u zadnjih dvadesetak godina jedna je od najčešće spominjanih teorija u sestrinstvu. Teorija pojašnjava kako je svrha sestrinstva pomoć u identificiranju načina na koji bolesnik doživljava vlastitu bolest ili određenu poteśkoću. Medicinske sestre primjenjuju temeljna načela, kojima se rukovodi unutar međuljudskih odnosa, te rješavaju probleme koji nastaju na razinama iskustvenoga. Ukollko sestrlnstvo okarakteriziramo interpersonalnim odnosom, znači da i definicija i shvaćanje pojma „sestra a u sebi sadrži određene elemente koji zajedno tvore sadržaj samoga pojma. Prije svega, u prvom kontaktu s bolesnikom medicinska sestra za njega je stranac. No, ona nastoji shvatiti I integrirati trenutnu situaciju i životne okolnosti bolesnika, nudi „vodstvo” te potiče na potrebite, promijene, a sve u cilju osnaživanja, oporavka i kvalitete života. Definiramo je kao savjetnika i vođu. Iz navedenoga proizlazi kako sestrinstvo nije statičan ili čelni odnos koji bi se terneljio na aktivnoj ulozi medicinske sestre i pasivnoj ulozi bolesnika, već se radi o dinamičnom odnosu koji uključuje psihološku dimenziju njegova dva aktera, medicinske sestre i bolesnika. Nadalje, interpersonalni odnos, ukoliko je pravilno postavljen i dobro organiziran, postaje terapija. Vrednujući psihičko stanje bolesnika, te ulazeći u interaktivni odnos s istim, utječe se na psihološku strukturu osobe. Zahtjev za interaktivnošću potiče motivaciju medicinske sestre, kako u pristupu tako i u radu sa svakim pojedinim bolesnikom.

interpersonalni odnosi, medicinska sestra, bolesnik

nije evidentirano