hrvatski

Deset godina kliničkog iskustva s identifikacijom RHD alela

Cilj: Rješavanje seroloških dvojbenih rezultata zbog slabog i parcijalnog D fenotipa je problem u imunohematološkom testiranju. Osobe s najčešćim tipovima D varjanti (slabi D 1, 2 i 3) ne budu imunizirani nakon transfuzije RhD pozitivne krvi niti žene ne budu imunizirane u slučaju trudnoće u kojoj dijete ima normalan RhD pozitivan fenotip. Zato se ove osobe liječe kao RhD pozitivne, a žene ne trebaju RhD profi laksu. Cilj ovog rada je analizirati učestalost i tipove D varjanti u našoj bolničkoj populaciji i procijenti korist od uvođenje rutinske RHD genotipizacije u rješavanje dvojbenih slučajeva. Metoda: Rutinsko određivanje D antigena rađeno je automatskom metodom (Inova Autovue, Ortho) s monoklonskim anti-D protutijelima klon D7B8 i klon RUM1 u matriksu staklenih kuglica (BioVue System, Ortho). Dvojbenim rezultatima smatrani su rezultati koji su s jednim od anti- D reagensa reagirali < 2+. U deset godina ukupno je bilo 416 takvih uzoraka. Uzorci su nakon DNA izoloacije prvo genotipizirani PCR-SSP komercijalnim kitom za slabi D (Weak D-SSP, Inno-Train Diagnostik, Kronberg, Njemačka) radi određivanja najčešćih slabih D varjanti u europskoj populaciji (1, 2 i 3 te 4.0, 4.1, 4.2, 5, 11, 15 i 17). Za određivanje drugih slabih i parcijalnih te RHD hibridnih alela koji razlikuju različite D pozitivne i D negativne alele korišten je PCR-SSP kit Ready Gene CDE (Inno-Train Diagnostik, Kronberg, Njemačka). Rezultati: Učestalost D varijante u naših bolesnika je 1, 05%. Od ispitivanih uzoraka 340 (81, 9 %) su bili tipovi slabog D 1, 2 ili 3 od kojih je najčešći bio tip 1 (215/340 ; 63%). U 10 (2, 4 %) uzoraka dokazani su tipovi slabog D 4.0/4.1, 4.2, 5. U 16 (3, 9 %) uzoraka određen je parcijalni D, uglavnom tipovi D VI (16/14). Od ostalih 41 uzoraka testiranih s dvojbenim serološkim rezultatima RHD genotipizacijom je u 2 (0, 5 %) uzorka potvrđen RHD negativan, a u 39 (9, 4 %) RHD pozitivan genotip i nisu se dalje istraživali. U jednom uzorku (DIVa) dokazano je anti-D aloprotutijelo. Eritrocitnim pripravcima liječeno je 80 (19, 3 %) bolesnika od kojih je 41 (51%) do završetka genotipizacije liječen RhD negativnim koncentratima eritrocita. Zaključak: Učestalost najčešćih D varijanti (1, 2 i 3) nađenih u našoj bolničkoj populaciji odgovara učestalosti nađenoj u austrijskoj i njemačkoj populaciji dobrovoljnih darivatelje krvi. Zanimljivo je da se naši rezulutati razlikuju od rezultata objavljenih za darivatelje krvi u središnjoj Hrvatskoj prema kojima je najčešća D varjanta slabi D tip 3, odnosno u mediteranskoj regiji slabi D tip 1 ali sa znatno manjoj učestalosti od on nađenoj u našem istraživanju (Đogić, 2011). Za dobivanje boljeg uvida u zastupljenost D varjanti u hrvatskoj populaciji potrebno je učiniti istraživanje na većem broju osoba u svim regijama Hrvatske. RHD genotipizacijom bolesnika i trudnica može se smanjiti potrošnja RhD negativnih krvnih pripravaka i hiperimunih anti-D imunoglobulina. Za postizanje tog cilja potrebno je bolesnike genotipizirati prije transfuzijskog liječenje što često nije moguće zbog organizacijskih razloga, a trudnice već kod prvog imunohematološkog testiranja.

RHD alel ; Identifikacija

nije evidentirano