hrvatski

Značajni učinci forme u okviru paradigmatskih režima reprezentacije

Izlaganje se temelji na pretpostavci „preslikavanja“ metodoloških postulata izvođenja dominantnih povijesnih teorija u filozofiji i znanosti na izvođenje dominantnih vizualnih formi. Tako se filozofska, epistemološka, dominantno logička argumentacija u klasičnom razdoblju antičke Grčke izvedbeno preslikavala na oblikovno formaliziranje vizualnog u istom razdoblju, kao matematički argument realističnosti cjeline na temelju odnosa među dijelovima. Srodnost formalnih matrica, ovdje logičko-matematičkih, očita je, bez obzira na različite sadržajne orijentire u filozofiji i vizualnom oblikovanju istog razdoblja/kulture. Istodobno, spoznajna doktrina u filozofiji klasičnog razdoblja gotovo da je bila suprotstavljena mitologemsko- mimetičkom okviru reprezentacije u likovnoj umjetnosti. No, u duhu same formalizacije (izvođenja) ona je suglasna, povezana i slična. Po istom principu diferenciraju se paradigmatski režimi reprezentacije antičkog Rima, mističko-kršćanskog i novovjekovnog razdoblja u europskoj kulturi, a potom i modernistički, postmodernistički kao i suvremeni/aktualni (samo uvjetno) intrinzični modeli formalizacije. Za razliku od poveznice misaonog i vizualnog u okviru paradigmatskog režima reprezentacije, mnoge su se teorijske reprezentacije istovremeno, kvalificirale kao značenjski relativne i relativizirajuće. Time se dominantna forma (statusno priznata i posebno značajna) nameće i kao paradigmatski ključ izvedbe, a time i jedini značenjski nedvosmislen režim reprezentacije. Zaključno se pokazuje kako kulturni značaj formalizacije nadilazi društvenu ulogu reprezentacije, poistovjećujući formalizaciju i reprezentaciju, odnosno (i sasvim pogrešno) značaj i značenje.

teorijske reprezentacije kulture, vizualne reprezentacije kulture

nije evidentirano