hrvatski

Psihotrauma i Aspergerov sindrom

Djeca s Aspergerovim sindromom, koji je karakteriziran značajnim teškoćama u socijalnoj interakciji te specifičnim interesima i aktivnostima, znatno teže prorađuju traumu. U radu je prikazana psihoterapija dječaka koji je proživio multiple traume u obiteljskom i školskom okruženju. Dijete pohađa nastavu uz asistenta i individualizirani pristup. Pozitivan obiteljski hereditet, kronična maritalna problematika roditelja, multiplicitet trauma u barem dva esencijalna socijalna okruženja te osnovna dijagnoza Sy Asperger otežavali su psihoterapijski progres. Redovitost settinga, kombinacija individualne i grupne psihoterapije (naglasak na socijalizaciji) te inteligencija dječaka uz visoku motiviranost i suradnju roditelja, kao i odsutnost druge psihopatologije osim smetnji učenja, koje su u dječjoj psihijatriji dijagnostička kategorija, činili su pozitivne čimbenike u terapiji. Jedan od fokusa u psihoterapijskom radu bio je usmjeren prepoznavanju interpersonalnih odnosa i produbljenju empatije, kao i korekciji splitinga, integraciji pozitivnih i negativnih iskustava uz korekciju lažnog selfa koji je prisutan u dječaka. Neredovitost dolazaka zbog poteškoća u svladavanju školskog gradiva otežavali su psihoterapijski napredak koji je zbog toga bio značajno usporen i manji od očekivanog. Progresija i regresija psihoterapijskog procesa se kod ovakve djece može pratiti i kroz analizu crteža, kao odlično dijagnostičko i terapijsko sredstvo, a kod djece s lošijom socijalizacijom i slabijim verbalnim sposobnostima gotovo je nezaobilazna tehnika. Prikazana je važnost settinga u psihoterapijskom radu koji je bio analitički orijentiran.

Psihotrauma, Aspergerov sindrom, psihoterapija

nije evidentirano