nije evidentirano

Inovacije u tehnologiji gajenja kukuruza kokičara

Kukuruz kokičar (lat. Zea mays L. everta Sturt.) posebna je podvrsta kukuruza tvrdunca, čije zrno usled zagrevanja puca ("koka"), formirajući tzv. "kokicu". Moderna arheološka istraživanja zaključuju da je kokičar najverovatnije prvi kukuruz upotrebljen u ljudskoj prehrani. Sama tehnologija uzgoja ima specifičnosti u odnosu na merkantilni kukuruz. Zbog sitnijeg, okruglijeg zrna, treba prilagoditi sejalicu i dubinu setve za što preciznijom setvom zbog ujednačenijeg nicanja i ravnomernije gustine. Setva se može obavljati i no-till sejalicama, što je preovladavajući način setve kokičara u SAD i u Argentini, čime ulaganja u agrotehniku drže na nivou od najviše 1/3 ulaganja koje ima evropski proizvođač. Noviji hibridi kreirani su za gušće setve, te tu u obzir dolazi i setva tzv. "twin row" sejalicama, koje seju dva "cik-cak" reda, time omogućujući veći vegetacioni prostor po jednoj biljci, pa se broj biljaka može povećati i do 120 hiljada po ha. Budući da je koren slabiji, a stabljika često tanja od merkantilnog kukuruza, moderna primena đubriva tokom vegetacije prednost daje folijarnoj primeni, gde se hraniva dodaju direktno preko lisne mase, a preferiraju se folijarna đubriva koja sadrže više hraniva, ne samo azot. Najkritičniji deo proizvodnje je sama berba, gde berba u zrno mora početi tek kad je vlaga zrna ispod 16-17%, jer se pri većoj vlazi mašinskom berbom može oštetiti epikarp, što utiče na slabije kokanje. Zapremina kokanja zavisi od vlage, te je najveća pri 13-14% vlage, zato je izuzetno važno postići i održavati tu vlagu. Novi, tzv. "samosušeći" silosi, s autonomnom kontrolom sušenja, preporuka su za sušenje i kondicioniranje vlage kod kukuruza kokičara.

kukuruz kokičar ; direktna setva ; cik-cak setva ; folijarno đubrenje ; vlaga zrna

nije evidentirano